خیلی سال پیش، با یه گروه از هم‌دانشگاهی‌هاشون که من ندیده بودم رفتیم شمال. یکیشون یه پسر هم‌سن من داشت که قاعدتا انتظار می‌رفت توی اون چند روز با هم جور بشیم. اما هیچ حرف مشترک، هیچ علاقه مشترک، هیچ تجربه مشابهی نداشتیم. از هر راهی که سعی می‌کردیم یه موضوع مشترک برای تعامل پیدا کنیم، به دیوار می‌خورد و در نتیجه اون چند روز خیلی سخت گذشت. تا جایی که سال بعدش که قرار شد باز با اون گروه بریم شمال با اکراه رفتم و بعد دیدم اون اصلا نیومده. امروز فهمیدم که بهنام چند هفته پیش مرده و به طرز غیرمنتظره‌ای ناراحت شدم.

[نظری نیست] اينو آیدین در ساعت ۱۸:۲۰ نوشت.

یهو بی‌مقدمه و خیلی کژوال گفت بابای فلان هم‌کلاسیش تو یه کشور دیگه زندگی می‌کنه و فلانی تاحالا باباشو ندیده. بعدم رفت سر ادامه بازیش. خب بچه من الآن با این اطلاعات چیکار کنم؟ خودم کم فکر و خیال داشتم، حالا بشینم غصه بچه مردمم بخورم؟

[نظری نیست] اينو آیدین در ساعت ۲۲:۰۶ نوشت.

اون پیرمرده هنوز کارتنای اسباب‌کشی رو باز نکرده. یه تلویزیون و یه مبل عمود به هم گذاشته، شبا می‌شینه لبهٔ مبل و با گردن چرخیده تلویزیون می‌بینه. نماد تنهایی و بی‌انگیزگی یا ناتوانی.

[نظری نیست] اينو آیدین در ساعت ۱۰:۳۶ نوشت.

سن الآن من که بود، من دانشجو بودم. پیرچشمی دو سه سال دیگه شروع می‌شه.

[۲ نظر] اينو آیدین در ساعت ۱۵:۳۱ نوشت.

هععععی. برای سفر کاری یه هفته‌ای، کلی دفتر و دستک آوردم و برنامه‌ام این بود که عصرا فقط بنویسم. اما همکارای علافم تا دیر وقت کار می‌کنن و تا بوق سگ تو خیابون وقت تلف می‌کنن و منم مجبورم پابه‌پاشون برم.

[نظری نیست] اينو آیدین در ساعت ۲۳:۳۳ نوشت.